Το έγκλημα συνεχίζεται...

Και εκεί που νομίζαμε ότι θα τηρούνταν τα λεγόμενα για "παύση" κάθε δραστηριότητας, φαίνεται ότι ο οίστρος της "αναδάσωσης" καταπόντισε τις ελπίδες για φυσική αναγέννηση του βουνού. Αυτή τη φορά, μπήκαν τα αλυσοπρίονα για τα καλά, και μαζί με τα καμμένα... έκοψαν και τα χλωρά. Στην περιοχή που έχει σημειωθεί με κόκκινο, ζωντανές κουκουναριές που κατάφεραν να επιβιώσουν από την καλοκαιρινή καταστροφή, θυσιάστηκαν από το αλυσοπρίονο κάποιου άσχετου που (προφανώς) πήρε και άδεια από τους αρμόδιους φορείς.

Κομμένα ζωντανά δένδρα κουκουναριάς. Γλίτωσαν από την πυρκαγιά, όχι από το αλυσοπρίονο.

Δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, οι ζωντανές κουκουναριές και τα πεύκα, χαλέπια και κανάρια, που επέζησαν της πυρκαγιάς, προ των πυλών μιας νέας μάχης.

Που ήταν το δασαρχείο Πεντέλης, ο ΣΠΑΠ, η Διεύθυνση Αναδάσωσης; Ελέγχει κανείς τι στα κομμάτια κόβει ο καθένας, ή είναι εντελώς μπάτε σκύλοι αλέστε; Έλεος πια με τα κονδύλια που κατασπαταλώνται άκριτα, όταν το ίδιο το βουνό, ειδικά στην περιοχή της Καρυδιάς αναγεννάται από μόνο του λόγω των μεγάλων δένδρων που υπήρχαν στην περιοχή. Δεν είναι καθόλου λίγα τα δένδρα που επέζησαν, και τώρα αρχίζουν να πρασινίζουν πάλι. Οποιαδήποτε υλοτόμηση οφείλει να γίνει μετά από καιρό, ώστε να έχει ξεκαθαρίσει τι έχει επιζήσει και τι όχι, που χρειάζεται αναδάσωση, και που το δάσος αναγεννάται από μόνο του.

Μικρά πευκάκια και βελανιδιές βλαστάνουν στα καμμένα. Οποιαδήποτε παρέμβαση τέτοιας κλίμακας θα καταστρέψει το μόνο φυσικό τρόπο αναγέννησης του βουνού.

Αυτό είναι και το νόημα των δασικών μελετών: όπου η φύση δεν μπορεί να αναγεννηθεί, μόνον εκεί πραγματοποιούνται αναδασώσεις. Αυτού του είδους οι επεμβάσεις, καταστρέφουν το δάσος και υπονομεύουν την αξιοπιστία των φορέων που το διαχειρίζονται.

Όχι άλλη καταστρεπτική παρεμβατικότητα, όχι άλλη ανευθυνότητα.