Καλές διακοπές

Σε μια εβδομάδα πάλι εδώ, με νέα εκτός Αττικής.

Καλή ξεκούραση, χαρείτε τη φύση!

Αναδασώσεις - κακοποιήσεις των οικοσυστημάτων το 2010, παγκόσμιο έτος βιοποικιλότητας

Τα δάση είναι δυναμικά οικοσυστήματα, όχι απλό άθροισμα δένδρων.

Ο κ. Στεργίου, πρόεδρος ΣΠΑΠ, μετά τις πυρκαγιές είχε αναφέρει χαρακτηριστικά: "...δεν το βάζουμε κάτω. Στους ίδιους λάκκους θα ξαναφυτέψουμε δένδρα...". Και έτσι ακριβώς είναι: η διαμόρφωση του εδάφους, ακόμα και μετά την πάροδο 10 ετών από μια δενδροφύτευση, διατηρεί το ανάγλυφο που δημιουργήθηκε από τα σκαπτικά μηχανήματα. Οι λάκκοι και τα αναχώματα εξομαλύνονται ελάχιστα, και αυτό παρατηρείται σε όλες τις αναδασώσεις με βαριά σκαπτικά μηχανήματα. 
Είναι οι αναδασώσεις καλλιέργειες όπως οι οπωρώνες, μόνο που αντί για οπωροφόρα χρησιμοποιούνται δασικά είδη δένδρων;



Βρεθήκαμε την Κυριακή 21 Μαρτίου -παγκόσμια ημέρα δασοπονίας- στην "αναδάσωση" (το γράφω και αισθάνομαι καθήκον μου να βάλω εισαγωγικά στη λέξη) στην Πεντέλη. Η γη κάπνιζε από τις τελευταίες προετοιμασίες για την παρέλαση των δημοσίων προσώπων, που θα επικύρωναν με την παρουσία τους την κίνηση-"ανάσα για την Αττική"...;!

Κορμοί υψηλών δένδρων, τοποθετημένοι α-λα κορμοδέματα "κατά της διάβρωσης" (ή μήπως δαδί για την επόμενη πυρκαγιά με ελάχιστες πιθανότητες αποσύνθεσης στο ξηρό κλίμα της Αττικής;), μαρτυρούσαν την ικανότητα φυσικής αναγέννησης που πήγε για...βρούβες - σίγουρα κάπου αλλού, αφού ακόμα και οι βρούβες είναι δυσεύρετες εδώ. Και να 'ταν μόνο αυτό.

Τα δάση της Αττικής (και από προσωπική εμπειρία μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί πανελλαδική πρακτική) είναι γεμάτα μπάζα και σκουπίδια. Μαζί με τη βόσκηση, είναι τα πρώτα στάδια απαξίωσής τους. Κατά την προετοιμασία της δενδροφύτευσης, κανείς δεν νοιάστηκε να απομακρύνει τα μπάζα για να ανοίξει λάκκους. Πως ακριβώς θα επιβιώσει το δενδρύλλιο που θα φυτευτεί στα τσιμέντα και τα σίδερα; Μήπως είναι κάποιο καινούριο υβρίδιο, ελληνική πατέντα και αυτό, όπως οι εκσκαφείς στα δάση;

Τα δάση δεν είναι ούτε χωράφια, ούτε εργοτάξια για να έχουν αυτή την αντιμετώπιση. Οποιαδήποτε παρέμβαση οφείλει να αναγνωρίζει και να σέβεται τη δυναμική ισορροπία του δασικού οικοσυστήματος, και την προσπάθειά του να επιβιώσει μετά από οποιαδήποτε καταστροφή. Τα ερπυστριοφόρα σκαπτικά και οι ανατροπές τύπου εκσκαφών θεμελίωσης δεν αρμόζουν στα έργα αποκατάστασης του φυσικού περιβάλλοντος.


















Ήδη, μέλη των εθελοντικών ομάδων που συνυπογράφουν τη διαμαρτυρία "Αναδασώσεις-πυροτεχνήματα, αντί πολιτικής για τα δάση" μοίρασαν ενημερωτικό υλικό σε δύο εκδηλώσεις αναδασώσεων, πληροφορώντας τον κόσμο για την αναγκαιότητα αποκλειστικά και μόνο ήπιων παρεμβάσεων στα τραυματισμένα δασικά οικοσυστήματα, και την απαίτηση προστασίας των δασών από τους παράγοντες που τα απειλούν. Η ανταπόκριση του κόσμου, στην εποχή παντοκρατορίας των media, ήταν εντυπωσιακά θετική. Να δούμε ως πότε θα προβάλλεται η δενδροφύτευση αυτής της μορφής, ως αποδεκτή πρακτική αποκατάστασης ενός καμένου δασικού οικοσυστήματος. 

5 μύθοι για τα καμένα [αναδημοσίευση άρθρου]

Αναδημοσιεύουμε άρθρο της Ελευθεροτυπίας, 25/07/2008. Δύο χρόνια μετά, οι "αναδασώσεις" εξακολουθούν να αποτελούν μέσο αποπροσανατολισμού από τους εμμενείς παράγοντες καταστροφής των δασών, αποτελειώνοντας τις πληγωμένες από τις πυρκαγιές δασοβιοκοινότητες. Ποιοι επιστήμονες έδωσαν άδεια "δενδροφύτευσης - αναδάσωσης" με βαριά ερπυστριοφόρα σκαπτικά σε περιοχή που κάηκε πριν από 6 μήνες; Και ποιοι επιστήμονες θα προβάλλουν τη δενδροφύτευση 100.000 στρεμμάτων ως βιώσιμη μέθοδο αποκατάστασης ενός καμένου δάσους; Τα δάση δεν είναι ούτε εργοτάξια, ούτε χωράφια για να οργώνονται κατ' αυτόν τον τρόπο. Προηγούμενες αναρτήσεις για την περιοχή που θα δενδροφυτευτεί την Κυριακή - 21/03/2010  [1], [2].

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ

Πεδία βολής σε στρατόπεδα με μονάδες τεθωρακισμένων οχημάτων θυμίζει η περιοχή του Καϊάφα. Μεγάλα βαριά ερπυστριοφόρα μηχανήματα οργώνουν κυριολεκτικά το ευαίσθητο αμμοθινικό οικοσύστημα της παραλιακής περιοχής, με τις ευλογίες της Εταιρείας Τουριστικής Ανάπτυξης, στο όνομα της αποκατάστασης της περιοχής.

Αγανακτισμένη η Μαργαρίτα Αριανούτσου - Φαραγγιτάκη, αναπληρώτρια καθηγήτρια Οικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, μιλά για πέντε μύθους και σημειώνει: «Πόσες φορές χρειάζεται να πούμε ότι, πρακτικά, η μόνη ουσιαστική και διεθνώς οικολογικά αποδεκτή διαχείριση που χρειάζονται τα καμένα πευκοδάση -υπό τις συνθήκες που υπήρχαν στην περιοχή- είναι να προστατευτούν από την ανθρώπινη παρέμβαση, που γίνεται δυστυχώς στο όνομα της αποκατάστασής τους αλλά μόνον εκεί δεν οδηγεί. Τον Απρίλιο από τις στήλες της "Ε" αναφερθήκαμε στο αλαλούμ γύρω από την αποκατάσταση των καμένων εκτάσεων στον Καϊάφα, σε ένα ένα σύστημα σχεδόν μοναδικό στη χώρα μας, στο παραλιακό δάσος Στροφιλιάς. Εκεί όπου υλοποιούνταν μικρής έκτασης αναδασώσεις από το δασαρχείο, χωρίς να είναι ενταγμένες σε κάποιο έστω γενικό σχέδιο αποκατάστασης της δομής και της φυσιογνωμίας της προστατευόμενης περιοχής, ιδιαίτερα στην κρίσιμη φάση της εγκατάστασης της φυσικής αναγέννησης του καμένου δάσους, ενώ πολλά είναι και τα περιστατικά της παράνομης υλοτόμησης που έχουν αναφερθεί στην περιοχή. Μάντεις κακών... Μάλλον γνώστες της ελληνικής πραγματικότητας της αδιαφορίας και του επίπλαστου ενδιαφέροντος της πολιτείας και των ιθυνόντων για πολλά θέματα, ανάμεσα σε αυτά και του περιβάλλοντος. Είχαμε προειδοποιήσει γι' αυτό που θα ερχόταν και δεν άργησε να συμβεί. Είναι απαράδεκτο».

Η ίδια εξηγεί ότι είναι μύθος πως η αποκατάσταση πρέπει να γίνεται πάντα με αναδάσωση. Τα καμένα ώριμα μεσογειακά πευκοδάση -όπως αυτό της συγκεκριμένης περιοχής- έχουν την ικανότητα φυσικής αναγέννησης μετά από φωτιά, μέσω της φύτρωσης των σπερμάτων τους που βρίσκονται προφυλαγμένα μέσα στους κώνους που δεν καίγονται από τη φωτιά, αλλά ανοίγουν από τη θερμότητα και διασπείρουν τα σπέρματα στο καμένο έδαφος.

«Ενας άλλος μύθος είναι ότι η κουκουναριά (όπως αυτή της περιοχής), παρ' όλο που είναι μεσογειακό πεύκο, δεν αναγεννάται με σπέρματα μετά τη φωτιά. Τόσο η ευρωπαϊκή επιστημονική βιβλιογραφία όσο και η δική μας πρόσφατη επιστημονική έρευνα αποδεικνύουν το αντίθετο. Βέβαια, ο αριθμός των νεαρών αρτιβλάστων της κουκουναριάς δεν φθάνει τις εκατοντάδες της Χαλεπίου πεύκης, αλλά αυτός είναι και ένας επιπλέον λόγος για να περιφρουρείται η φυσική αναγέννηση όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται. Τρίτος μύθος, ότι τα καμένα δένδρα πρέπει να απομακρύνονται από την περιοχή προς όφελος της αναγέννησης. Η διεθνής επιστημονική έρευνα αποδεικνύει ότι ο καμένος κορμός λειτουργεί θετικά, δημιουργώντας ένα ευνοϊκό μικροπεριβάλλον για την εγκατάσταση και ανάπτυξη των νεαρών φυτών, παροχετεύοντας το νερό της βροχής στη ριζόσφαιρά του, σκιάζοντάς τα τις ώρες της έντονης θερινής ηλιοφάνειας. Αν μάλιστα αναλογιστούμε ότι τα άτομα της κουκουναριάς, διαθέτοντας παχύτερο φλοιό από τη Χαλέπιο πεύκη, έχουν πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης από τη φωτιά, τότε η κοπή είναι έγκλημα, δεδομένου ότι θανατώνεται ένας ζωντανός οργανισμός. Πέραν τούτου, η εικόνα που προσλαμβάνει ένας επισκέπτης σε ένα καμένο δάσος, όταν βλέπει τα δέντρα να στέκονται όρθια, είναι διαφορετική από αυτή ενός ισοπεδωμένου τοπίου και ίσως να αποτρέπει και από άλλες ενέργειες».

Η κ. Αριανούτσου-Φαραγγιτάκη τονίζει πως η απομάκρυνση των καμένων κλαδιών των θάμνων δεν ανοίγει το περιβάλλον, ευνοώντας την ανάπτυξη των νέων (ποιων άραγε) ατόμων. Οι καμένοι θάμνοι αναγεννώνται σχεδόν άμεσα μετά τη φωτιά, καλύπτοντας τα καμένα τμήματά τους σε σύντομο χρόνο. «Εχουμε και πέμπτο μύθο εδώ. Είναι καταστροφή το όργωμα των εκτάσεων, γιατί αναμοχλεύει το ιδιαίτερα ευαίσθητο εδαφικό σύστημα των αμμοθινών, το οποίο χάνει τη δομή του και τη συνοχή του. Ενα φυσικό σύστημα δεν είναι χωράφι για να οργωθεί και να σπαρεί στη συνέχεια. Τι θα σπείρουν οι αρμόδιοι στις αμμοθίνες του Καϊάφα; Σπίτια, δρόμους, καντίνες; Σε χώρες όπως η Ολλανδία ξοδεύονται τεράστια ποσά για να συγκροτηθούν οι αμμοθίνες με συγκεκριμένη δομή και εδώ που τις έχουμε, και μάλιστα προστατεύονται και από ευρωπαϊκές οδηγίες, τις καταστρέφουμε. Αναρωτιέμαι ποιος παίρνει την ευθύνη γι' αυτές τις καταστροφές και με τίνος τις ευλογίες και την ανοχή γίνονται. Είναι πρόκληση πλέον. Η Ελλάδα έχει δώσει δυστυχώς πολλές αφορμές για τον διεθνή αρνητικό σχολιασμό και διασυρμό της. Τούτη η περίπτωση είναι ακόμη μία αφορμή».

Η περιοχή στην Πεντέλη, που θα "αναδασωθεί" την "παγκόσια ημέρα δασοπονίας" (μαύρο χιούμορ;): παρότι τα δένδρα ήταν νεαρά, είναι εμφανείς οι κώνοι (κουκουνάρια), γεγονός που σημαίνει ότι υπήρχε δυνατότητα φυσικής αναγέννησης. Πως όμως θα προέβαλαν οι χορηγοί, το ΥΠΕΚΑ, και οι συμπαρομαρτούντες οικολογίζοντες προστάτες του περιβάλλοντος το προφίλ τους; Κινητικότητα να δείξουμε (όχι, βέβαια, έργο), ποιος νοιάζεται πραγματικά για το δάσος; Αφού τα 2/3 διεκδικούνται, και αν δεν καταρτιστεί άμεσα δασολόγιο, σε 10 χρόνια πάλι μια από τα ίδια θα' χουμε, με λιγότερα στρέμματα.  

Η απαξίωση των δασών - μια πανελλαδική πρακτική

Διαφορετικές φωνές διαμαρτυρίας, από ανεξάρτητους χώρους και από ανθρώπους όλων των ηλικιών, εμφανίζονται ολοένα και περισσότερο: οι λόγοι δεν είναι άλλοι από την έλλειψη ουσιαστικής πολιτικής προστασίας των δασών και των δασικών εκτάσεων, οι οποίες αφήνονται (με τη συναίνεση ή την αδιάφορη αποδοχή των υπευθύνων) στο έλεος παράνομων δραστηριοτήτων που αλλοιώνουν και καταστρέφουν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα των δασών.
Παράνομη βόσκηση, καταπατήσεις και διεκδικήσεις ροκανίζουν τα δασικά οικοσυστήματα που προσπαθούν να συνέλθουν από τις καλοκαιρινές πυρκαγιές. Οι εκσκαφείς των "δενδροφυτεύσεων", καταστρέφουν τη φυσική αναγέννηση και τους βιότοπους των ζώων που κατάφεραν να επιβιώσουν. Μπάζα και χωματερές συνθέτουν το σκηνικό μιας εικόνας απόλυτης απαξίωσης.    

Όμως, δεν είναι μόνο στην Αττική που συναντάει κανείς αυτή τη θλιβερή πραγματικότητα. Οι εικόνες αιωνόβιων δένδρων που κόπηκαν από αλυσοπρίονα στα πλαίσια της παράνομης -πλην όμως γνωστής σε όλους- πρακτικής λαθρoϋλοτόμησης, όπως διαβάσαμε στην ιστοσελίδα του συλλόγου φίλων της βελανιδιάς και περιβάλλοντος "Αμαδρυάδα" που συνέβη στο προστατευόμενο δρυοδάσος του Ξηρόμερου Αιτωλοακαρνανίας, είναι εξίσου θλιβερές.

Σε όλη τη χώρα, κάποιοι αντιμετωπίζουν τα δάση ως ατομικά αγαθά, από την καταστροφή των οποίων προσδοκούν, και τελικά τα καταφέρνουν όπως φαίνεται, να εξάγουν κέρδος. Ως πότε θα συνεχίζεται αυτή η ασυδοσία;

Οι φωτογραφίες αναδημοσιεύονται από την ιστοσελίδα

 http://www.velanidodasos.gr.

Αναδασώσεις-πυροτεχνήματα, αντί πολιτικής για τα δάση

Το ΥΠΕΚΑ στις 11/2/2010 εξήγγειλε ένα τετραετές πρόγραμμα αναδάσωσης 100.000 στρεμμάτων, κόστους 45 εκ. ευρώ. Το πρόγραμμα, αποτελείται από 3 μέρη: τη φύτευση, το πότισμα και τη φύλαξη και στο μεγαλύτερο μέρος του θα υλοποιηθεί από εργολάβους.


«…μέχρι σήμερα έχουν γίνει πάρα πολλές αναδασώσεις στη χώρα μας, πάρα πολλές αναδασώσεις στην Αττική, αλλά δυστυχώς μετά από ένα διάστημα 2 ή 3 μηνών δεν υπήρχε τίποτα».
Θ. Μωραϊτης, Υφυπουργός ΥΠΕΚΑ, Συνέντευξη Τύπου[1], 11/2/2010

Αλήθεια, το πρόγραμμα αναδασώσεων που εξάγγειλε το ΥΠΕΚΑ πρόκειται να αλλάξει αυτή την κατάσταση;

Είναι σαφές ότι το πρωταρχικό μέτρο που οφείλει να πάρει το ΥΠΕΚΑ είναι να εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις βιωσιμότητας των δασών και των δασικών εκτάσεων. Οι προϋποθέσεις αυτές είναι οι εξής:

- Εξάλειψη της βασικότερης απειλής, που είναι οι διεκδικήσεις και οι καταπατήσεις δασών και δασικών εκτάσεων και οι οποίες βέβαια δεν είναι άσχετες με τις δασικές πυρκαγιές. Είναι απαράδεκτο μια αποκαλούμενη ελεύθερη δημοκρατική χώρα να αποδέχεται ιδιοκτησιακές διεκδικήσεις που στοιχειοθετούνται σε εποχές που ήταν υπόδουλη ή κάτω από απολυταρχικά καθεστώτα ή ενάντια στο σύνταγμά της. Είναι απαράδεκτο να μην έχει καταρτιστεί ακόμα δασολόγιο, και πολλά δάση -σύμφωνα και με το νέο νόμο[2]- να πρέπει πρώτα να καούν για να ενταχθούν στη συνέχεια σε μια κατεπείγουσα διαδικασία κτηματογράφησης. Aς καταργηθεί επιτέλους το καθεστώς των «ιδιωτικών δασικών εκτάσεων». Τα δάση αποτελούν στο σύνολό τους δημόσιο αγαθό -και ως τέτοιο πρέπει να προστατεύεται από το κράτος, όπως άλλωστε υποχρεούται βάσει του Συντάγματος[3].
- Αντιμετώπιση της παράνομης βόσκησης[4], η οποία καταστρέφει τη φυσική ή τεχνητή αναγέννηση των καμένων δασών. Καθώς τα Δασαρχεία, που είναι υπεύθυνα για τον έλεγχο της παράνομης βόσκησης, είναι εξαιρετικά υποστελεχωμένα (55% των οργανικών θέσεων των δασοφυλάκων είναι κενές), ακόμα και οι λιγοστές εκτάσεις που αναδασώνονται ή αναβλασταίνουν με φυσικό τρόπο, συχνά απογυμνώνονται ξανά από τις παράνομες βοσκήσεις.
- Απομάκρυνση των χωματερών από τα δάση, που αποτελούν παράγοντες ανάφλεξης κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και υποβαθμίζουν την εξέλιξη των οικοσυστημάτων. Παρά τα πολλά δημοσιεύματα που επισημαίνουν την ύπαρξη παράνομων χωματερών μέσα στα δάση (π.χ. «Τα Νέα», 25-05-2009), αυτές παραμένουν, όπως π.χ. στην περιοχή Αγριλίκι, απέναντι από το χώρο στάθμευσης των απορριμματοφόρων του Δήμου Ν. Μάκρης! Ακόμα, συμπληρώνονται και με νόμιμες χωματερές! Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο νέος ΧΥΤΑ έκτασης 53.000 τ.μ. που κατασκευάζεται στο Γραμματικό μέσα στο (καμένο πλέον) δάσος.

Οι αναδασώσεις που εξαγγέλλει σήμερα το ΥΠΕΚΑ είναι ένα αποσπασματικό μέτρο, καθώς ούτε το ζήτημα του ιδιοκτησιακού καθεστώτος και των καταπατήσεων των δασών αντιμετωπίζεται, ούτε το πρόβλημα της ελλιπούς φύλαξης - που εκτός από την παράνομη βόσκηση και τις χωματερές, αφορά βεβαίως και την πυροπροστασία, κοκ. Αντί το Υπουργείο να άρει τα συμφέροντα εκείνων που διεκδικούν και καταπατούν δάση και δασικές εκτάσεις για να τα οικοπεδοποιήσουν (μεμονωμένα άτομα ή συνεταιρισμούς), αντί να ενισχύσει και να στελεχώσει την απαξιωμένη και διαλυμένη δασική υπηρεσία ώστε να μπορεί να επιτελέσει τουλάχιστον το έργο της φύλαξης των δασών, διανέμει περί τα 10.000.000 ευρώ το χρόνο στους εργολάβους για αναδασώσεις. Μάλιστα στους ίδιους εργολάβους μεταθέτει και την ευθύνη της φύλαξης των εκτάσεων που αναδάσωσαν, δίνοντάς τους ουσιαστικά το δικαίωμα να δημιουργήσουν, στα κατά τ’ άλλα δημόσια δάση, ιδιωτικές δασικές αστυνομίες (με τι είδους δικαιοδοσίες άραγε;). Έτσι «η ανομία, η αδράνεια, η ανοχή που μέχρι σήμερα κυριαρχούσε πάνω στα ελληνικά δάση»[1] παρατείνεται…

Όσον αφορά τις αναδασώσεις καθαυτές, οι επιστήμονες συνιστούν την αναμονή της φυσικής αναγέννησης -στα ώριμα δάση- και μετά από 2 χρόνια, ήπιες εντοπισμένες επεμβάσεις στην κατεύθυνση των μικτών δασών, με βασική μέθοδο τη φύτευση σπόρων πλατύφυλλων.

Η φύτευση σπόρων πλατύφυλλων:
1. Είναι ανέξοδη (απαιτείται μόνο η συλλογή και η προβλάστηση των σπόρων). Η φύτευσή τους είναι τόσο εύκολη, που η Δασική Υπηρεσία μπορεί να αξιοποιήσει πολίτες, εθελοντές ακόμα και μαθητές, στα πλαίσια της περιβαλλοντικής εκπαίδευσής τους.
2. Δεν απαιτεί ποτίσματα.
3. Δεν καταστρέφει τη φυσική αναγέννηση του δάσους (κάτι που κάνουν τα βαριά σκαπτικά μηχανήματα που αναλαμβάνουν το μαζικό άνοιγμα λάκων).

Στα πλεονεκτήματα των σποροφυτεύσεων αξίζει να προστεθούν ενδεικτικά αυτά των διαφόρων ειδών δρυός (Pubescens-Χνοώδης, Aegilops-Ήμερη, Ilex-Αριά κ.λπ.) που ζουν εκατοντάδες χρόνια, καίγονται δύσκολα -αλλά και όταν καούν η ρίζα τους πρεμνοβλαστάνει και ξαναγίνεται δένδρο- συγκρατούν στις ρίζες τους μεγάλες ποσότητες νερού, ενώ μειώνουν την θερμοκρασία της γύρω περιοχής το καλοκαίρι. Την ίδια στιγμή τα δάση δρυός παρουσιάζουν πολύ μεγαλύτερη βιοποικιλότητα από τα πευκοδάση.

Παρόλα αυτά, το ΥΠΕΚΑ προκρίνει, για μια ακόμα φορά στην πρόσφατη ελληνική ιστορία, αναδασώσεις με κυρίαρχο είδος τα δενδρύλλια πεύκης. Σύμφωνα με το ΥΠΕΚΑ τα πλατύφυλλα είναι «πολύ πιο ευαίσθητα ως προς τη διατήρησή τους»[1] καθώς και «τα πρώτα που … θίγονται από τη βόσκηση»[1]. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Η προτίμηση του Υπουργείου για τα δενδρύλλια πεύκης οφείλεται στο γεγονός ότι τα πεύκα «πιάνουν» ευκολότερα και αναπτύσσονται πιο γρήγορα από τα πλατύφυλλα -έτσι το ΥΠΕΚΑ θα μπορεί να δείξει έργο- καθώς και στο γεγονός ότι τα πεύκα είναι το βασικό προϊόν των ιδιωτικών και δημόσιων φυτωρίων στην Ελλάδα.

Κανείς δεν πρέπει να έχει κέρδος ή να βιοπορίζεται από ένα καμένο δάσος. Αυτός οφείλει να είναι ο γνώμονας για τη διαχείριση των δασικών οικοσυστημάτων, ώστε να μην υποθηκεύεται το μέλλον τους. Ένας γνώμονας που ουσιαστικά συμπεριλαμβάνει την εξάλειψη των οποιωνδήποτε κινήτρων που μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο την ύπαρξη του δάσους, και πρακτικά αντιτίθεται στο υπάρχον οικονομικό μοντέλο ανάθεσης των αναδασώσεων των καμένων περιοχών σε ιδιώτες, με τη μορφή εργολαβιών.

Όλο και περισσότεροι πολίτες πλέον αντιλαμβανόμαστε ότι η προστασία του δάσους επιτελείται βασικά με την αποφυγή της καταπάτησης, της καταστροφής και της απαξίωσής του. Και αυτή η προσέγγιση αφορά όλα τα δάση, όχι μόνο τα καμένα.
------------------------------------------------------------
Ομάδες εθελοντών, που με ουσιαστικό τρόπο έχουμε εντάξει στη ζωή μας την προστασία και τον εμπλουτισμό των δασών. Δουλεύουμε και συνεργαζόμαστε μεταξύ μας στη δασοπροστασία, στην πυρόσβεση, στη συλλογή σπόρων (κυρίως ποικιλιών βελανιδιάς), στη φύτευση σπόρων, και σε ήπιες δενδροφυτεύσεις.

• Δασαμάρι S.O.S. / dasamarisos.blogspot.com / dasamari.sos@gmail.com
• Εθελοντική Δασοπροστασία Δήμου Καισαριανής / http://www.dasoprostasia.gr/ eddk@otenet.gr
• GreenAttack / green-attack.blogspot.com / greenattack2007@gmail.com
• Green it up again / greenitagain.blogspot.com / greenitover@gmail.com
------------------------------------------------------------
[1] Συνέντευξη Τύπου Τ. Μπιρμπίλη και Θ. Μωραϊτη, 11/2/2010. (http://www.minenv.gr)
[2] Νόμος «για την προστασία των δασών και δασικών εκτάσεων του νομού Αττικής και λοιπές διατάξεις». (http://www.minenv.gr/download/2009/november/2009.11.16.shedio.nomou_dasi.doc)
[3] Σύνταγμα της Ελλάδας, άρθρα 24 & 117. (http://1grpe.ach.sch.gr/syntagma.doc)
[4] Σύμφωνα με τα άρθρα 105 και 107 του νόμου 86/69 απαγορεύεται η βόσκηση στις αναδασωτέες εκτάσεις, ενώ στη βάση του άρθρου 110 του ίδιου νόμου έχουν εκδοθεί απαγορευτικές διατάξεις για τη βοσκή των αιγών στην Αττική.

Βλέπουμε το Δάσος και όχι το Δέντρο

Οι δύο αφίσες που συνοδεύουν τη διαμαρτυρία Αναδασώσεις-πυροτεχνήματα, αντί πολιτικής για τα δάση.
Αν σας ενδιαφέρει να σας στείλουμε κάποια σε μεγαλύτερη ανάλυση, επικοινωνήστε μαζί μας.

Παγκόσμια Ημέρα Νερού - η σπατάλη συνεχίζεται

Αναδημοσιεύεται το παρόν άρθρο, εν όψει της "παγκόσμιας ημέρας νερού", και με αφορμή τις δεκάδες δενδροφυτεύσεις και τη σπατάλη νερού που πραγματοποιείται σε αυτές (για να μην αναφερθούμε στις γεωτρήσεις που κάποιοι φορείς πρότειναν για τα ποτίσματα). Είναι καιρός για μια μεγάλη στροφή προς τις σποροφυτεύσεις, που εμπλουτίζουν και δεν καταστρέφουν τη φυσική αναγέννηση, δεν κοστίζουν τίποτα και δεν χρειάζονται ούτε ένα πότισμα. Είναι τόσο ευλογοφανές ότι οι δενδροφυτεύσεις γίνονται για άλλους λόγους και όχι για το πολυδιαφημισμένο "πρασίνισμα" της Αττικής, διότι, πως αλλιώς μπορεί να αιτιολογήσει κανείς την επιλογή μιας μεθόδου με υψηλό κόστος (οικονομικό και κοινωνικό - μην ξεχνάμε ότι το νερό είναι δημόσιο αγαθό), αντί μιας άλλης εντελώς ανέξοδης;















Πηγή: Έθνος 
Με σπάταλη και αλόγιστη διαχείριση των υδάτων γιορτάζει αύριο η Ελλάδα την Παγκόσμια Ημέρα Νερού, αφού δεν υπάρχει υδατική πολιτική και σχεδιασμός, με αποτέλεσμα η ανομβρία και οι πλημμύρες να αντιμετωπίζονται διαχρονικά με μέτρα πυροσβεστικού χαρακτήρα.
Δραματικούς τόνους χρησιμοποιούν για να περιγράψουν το πρόβλημα οι εργαζόμενοι στο Ινστιτούτο Γεωλογικών & Μεταλλευτικών Ερευνών (ΙΓΜΕ) και ο Σύνδεσμος Γεωλόγων Μελετητών Ελλάδας (ΣΥΝ.ΓΕ.Μ.Ε.).

Τα είδη βελανιδιών στην Ελλάδα

Οι βελανιδιές ή δρυς είναι μεγάλα, αιωνόβια δένδρα που φυτρώνουν στις πλαγιές των βουνών μας. Επειδή τους έχουμε αδυναμία για πολλούς και σημαντικούς λόγους (εκτός από τη μεγάλη αισθητική τους αξία), σας παραθέτουμε από το περιοδικό "Εκδρομές 4 Εποχές" τα είδη που φύονται στον Ελληνικό χώρο.  Έτσι, για να πάει καλά ο μήνας και να μην ξεκινάει με γκρίνια και απογοήτευση...